joe the plumber

In de Amerikaanse verkiezingsstrijd is een loodgieter blijkbaar de lieveling van beide kandidaten geworden: Joe the Plumber, zo'n typische hardwerkende loonslaaf die graag een eigen bedrijfje wil beginnen, wat door de huidige economische malaise niet zo makkelijk is.
Kom daar maar eens om in Oeganda, Joe the Plumber moet je hier met een olielampje (want de electriciteit valt ook om de haverklap uit) vinden. Ze zijn schaars, de goeien, zo vertelt mijn huiseigenaar Peter Kagoro, die me al op dag 2 in mijn paleisje een boiler belooft, zodat ik ook eens een warme douche kan nemen. En echt, koud douchen went wel hoor, maar zo midden in de regentijd wil het wel eens koud worden en dan is een warme douche toch wel aangenaam. Bovendien heeft mijn werkgever voor een flink bedrag zes maanden huur vooruitbetaald, dus die douche hoort gewoon in orde te zijn. Maar die boiler laat op zich wachten, net als de eigenaar zelf die over een paar dagen terug zou keren uit Kampala. Dat is bijna drie weken geleden.

De stand van zaken is nu: een slordig aangebrachte waterpijp die direct op de hoofdleiding is aangesloten en waaraan een soort brandweerkraan is aangesloten waaraan weer een douchekop is bevestigd. Er komt water uit, maar daar is ook alles mee gezegd, als ik er schuin onder sta, kan ik een beetje koud-water-badderen. Zouden ze in Darfur een moord voor doen natuurlijk, maar daar zijn we goddank niet. Dat de afvoer ook niet helemaal jofel is, blijkt op woensdagochtend (vorige week) als de boel onderstroomt omdat er ergens een lek zit. Ik bel Kagoro die zegt Joe the Plumber te zullen bellen. Die komt uiteindelijk 's middags, belt gelukkig wel vantevoren zodat ik tijdig naar huis kan om 'm op te vangen. Drie uur wordt uiteindelijk zeven uur, maar daar is dan uiteindelijk. Joe blijkt een soort gieter zonder lood, zullen we maar zeggen. Hij heeft welgeteld een stuk gereedschap bij zich: een waterpomptang die voortdurend blokkeert, wat dus al met al weinig helpt om een lek in de afvoer op te sporen. Maar met een zakmes en een schroevendraaier van mij, weet hij uiteindelijk het lek te lokaliseren: in het afvoerputje van de douchebak zit een barst waar het water uit stroomt, voordat het de afvoer weet te bereiken. Of ik toevallig ook een caraketoekoe of zoiets heb? He? Een caraketoekoe, u weet wel. Dan ziet hij de plastic verpakking van de wc-rollen. En daarmee weet hij provisorisch het lek te dichten, maar of ik toch maar voorzichtig wil zijn met douchen. Morgen komt hij terug om het lek definitief te verhelpen. Komt allemaal goed, meneertje. Ik meld Kagoro de stand van zaken, die zegt toe de volgende dag te komen. Met boiler, zodat we die meteen kunnen installeren. Zou het dan eindelijk gaan gebeuren?

De volgende ochtend is het letterlijk dweilen met de kraan open. De kop van de brandweerkraan is afgebroken en het water spuit de badkamer in. Ik probeer met man en macht (Alinda komt helpen, maar vergeefs) de kraan dicht te draaien, wat uiteindelijk deels lukt. De straal neemt af, het water spuit nu niet meer om m'n oren, maar valt loodrecht naar beneden, het afvoerputje met de provisorisch aangebrachte carakoedinges in. Als dat maar goed gaat. Bovendien, het water blijft stromen. En ik moet weg. Hoofdkraan dan maar dicht, zien we het vanmiddag wel weer als Kagoro en Joe the Plumber langskomen. Maar geen hoofdkraan te vinden in en rondom het huis, Alinda weet het ook niet. Uiteindelijk sluit hij de Main Switch af, de hoofdtoevoer van het water op de compound. Zodat iedereen zonder water zit. Nou ja, toch niemand thuis.

Als ik 's middags weer thuis kom, loopt de kraan weer. Iemand had toch water nodig en de Main Switch is opengezet. Toch maar weer dicht, Alinda, in afwachting van Kagoro en Joe. Die natuurlijk niet komen. Ik bel uiteindelijk Kagoro, die zegt dat-ie vlakbij is, terwijl ik het donkerbruine vermoeden heb dat-ie gewoon nog in Kampala is. Ik begin m'n geduld te verliezen, wil dat in ieder geval de kraan vanavond nog gefixt wordt en blijf hem die avond voortdurend lastig vallen. Zet hem onder druk door te zeggen dat iedereen op de compound nu zonder water zit. Is Joe nóg niet langs geweest dan, hij had toch echt beloofd 's middags langs te komen? Nee, hij is er niet en waar ben jij trouwens? Uiteindelijk is Joe daar dan. Om half tien 's avonds. En hij heeft zowaar een andere kraan bij zich en de waterpomptang die het na herhaaldelijk op de grond slaan uiteindelijk doet. Maar geen isolatietape meegenomen, dus of ik nog wat carakoedinges heb. Tuurlijk, joe, ben van alle markten thuis. De kraan doet het weer.
Kagoro belooft morgen te zullen komen en de loodgieter ook. Maar ik kan 's middags om drie uur meerijden naar Kampala, waar zaterdag een feestje is en ook NCRV-collega's die daar zijn voor reportages over Save the Children-projecten, wil ik graag even ontmoeten. Besluit dan maar om zaterdag met openbaar vervoer te gaan. Maar vrijdag komt en gaat voorbij en geen Kagoro en geen loodgieter. Ik besluit om niet ook m'n vrijdagavond te laten vergallen en op de uitnodiging van de Belg Rudi in te gaan om van de kookkunsten van zijn huishoudster/kokkin Paula te genieten. De volgende ochtend – ik heb inmiddels afgezien van een bliksembezoek aan Kampala - zie ik tot mijn stomme verbazing buiten op de veranda een nieuwe boiler staan. En verdomd, daar is de auto van Kagoro. Zou het dan eindelijk gaan gebeuren? Er volgt een kwasi vriendelijk gesprek – ik ben nog steeds van hem afhankelijk tenslotte - ik bied hem koffie aan en hij zegt dat het vandaag allemaal goed zal komen. Ik moet dat nog zien, maar besluit wel om vandaag thuis te blijven. Als ik weg ben, gebeurt er sowieso niets.

Uiteindelijk komt 's middags Joe met z'n broer die we maar Jim zullen noemen. Maar Kagoro is er weer vandoor. De mannen gaan uiteindelijk naar binnen om te kijken wat er moet gebeuren. De hele boel vervangen, zegt Jim resoluut. Hij heeft gelijk, denk ik, maar vandaag ben ik al blij als ze uberhaupt de boiler kunnen aansluiten. Als Kagoro terugkomt, volgt buiten een ellenlange en verhitte discussie met Joe en Jim. Kagoro is wateringenieur, zegt-ie, hij weet wel wat er moet gebeuren. Maar er gebeurt intussen niets. Lullen kunnen ze wel, maar werken, ho maar. Uiteindelijk gaan de mannen aan de slag of iets dat daarvoor moet doorgaan. Na een klein uurtje vol geklop en gebik, komen ze naar buiten. Geen idee wat er is gebeurd, de boiler staat er nog onaangeroerd. Kagoro is inmiddels pleite. J&J zeggen dat ze morgen na de kerk terugkomen om de boel af te maken. Erewoord en waarom zou je ze niet geloven, het zijn immers vrome kerkgangers? Kagoro heeft inmiddels een aantal werklui uit Kampala gebracht, die in de onafgewerkte panden aan de slag gaan. 's Avonds pas, wel te verstaan. Als ze om half twaalf nog bezig zijn, ga ik toch maar eens informeren hoe lang dat zagen, boren en geklop en gehamer nog doorgaat. Tot morgenochtend, zegt de oudste van het stel. Geen sprake van, zeg ik, jullie houden er om middernacht mee op! Ze zeggen dat ze wel door moeten gaan, omdat het werk anders niet op tijd afkomt, maar ze zullen rustiger zijn, beloven ze. Da's gelukkig een belofte die wordt nagekomen, het blijft verder rustig die nacht.

Als ik de volgende ochtend buiten kom, zijn de mannen nog bezig. Die weten tenminste wel wat werken is. Kagoro is er ook, probeert me eerst nog te negeren, maar groet uiteindelijk en doet alsof er niets aan de hand is. Om kwart over twee is de kerk al uren uit, maar Joe en consorten zijn nog nergens te ontdekken. Om kwart over twee zegt Kagoro dat hij hoopt dat ze nog komen. What can I do..? Ik heb de hoop allang opgegeven en zeg Kagoro dat hij maar moet zorgen dat het goed komt. Ik ga naar een feestje bij Darlene en Jean, ter ere van hun moeder die op bezoek is en als dank voor alle Oegandezen die hen in het afgelopen jaar zo goed hebben geholpen zich thuis te voelen hier. Lieve, vriendelijke, betrouwbare Oegandezen, die zijn er gelukkig ook genoeg. Mag ik er een paar van lenen, alsjeblieft?

Nu ik de blog op het web zet, is het dinsdagmiddag. Ik realiseer me dat het een uitgebreide klaagzang is geworden. Maar ja, dat hoort er ook bij, dit is ook mijn leven hier. Anyway, de blog is een lekkere plek om stoom af te blazen. Er is intussen nog niets gebeurd, Joe the Plumber is van de aardbodem verdwenen, zo lijkt het. En Peter Kagoro houdt zich ook ergens schuil. Ach, ik zie wel, voorlopig nog maar even koud douchen, dus. En hopen dat de boel niet verder in elkaar dondert.