voor de bijl

Ok, ik zal het maar bekennen, ik ben weer voor de bijl gegaan. Nee, de aantrekkelijke dames heb ik nog niet aangeraakt, althans niet op de risicovolle plekken. Hoewel Priscilla, de lerares die ons in de lokale taal Toro les geeft, me makkelijk in de verleiding zou kunnen brengen. Nee, dat heb ik nog kunnen weerstaan. Voor wie het nog niet weet: I'm prone to addiction oftewel verslavingsgevoelig. De sigaretten paffen nog vrolijk door en kosten hier ook minder dan een euro per pakje, dus dat zal voorlopig niet stoppen. En dat de anti-rook-lobby net als in het Westen ook hier steeds meer aanhangers krijgt, daar kan ik vooralsnog niet mee zitten. Maar ik ben dus weer voor de bijl gegaan. Met de TV en het volgen van nieuws. Is natuurlijk onschuldiger dan roken, maar kan toch behoorlijk je leven beheersen. Had me dus voorgenomen toen ik Nederland verliet, om in ieder geval in het begin zo weinig mogelijk van beide tot mij te nemen. Niet gelukt dus, want in het weekend hoorde ik al van een flinke aanslag in Pakistan en maandagavond keek ik toch even stiekem in de conferentiezaal naar de Oegandeze Sascha de Boer (Sacha is leuker) die meldde dat de Zuidafrikaanse president Thabo Mbeki was afgetreden. Dat was mijn excuus om definitief voor de bijl te gaan en sindsdien een paar keer per dag minstens BBC Africa te luisteren. Wat er gebeurt in Zuid-Afrika, heeft gevolgen voor de rest van het continent en dus ook voor deze kersverse resident. En dan gaat het van kwaad tot erger en lig je op je bed naar een uur lange discussie te luisteren over de gevolgen van Mbeki's aftreden. Ondertussen neem ik ook de Daily Monitor (kritisch) tot me of de New Vision (regeringsgezind), omdat dit ook voor m'n toekomstige werk belangrijk is. En ik kan je zeggen, je hoeft niet te zoeken naar berichten over corruptie. Laat ik het zo stellen: als corruptie een olympische sport wordt, dan is Oeganda een medaille-kandidaat. De grootste rel waar de kranten nu vol mee staat betreft de Minister van Veiligheid die via vriendjes voor heel veel geld een waardeloos stuk land heeft verkocht aan het een Nationaal Pensioenfonds van Werknemers. Veel dieper zal ik hier niet op ingaan (heeft VSO eerder problemen mee gehad, dit soort blogs kunnen gecheckt worden, hoewel kans niet groot), maar het is duidelijk dat het lastig wordt om een politieman duidelijk te maken dat hij niet corrupt mag zijn, als zijn grote baas zich aan dit soort zaken schuldig maakt.

Volgende blog waarschijnlijk uit Fort Portal, waar overigens de jongedame die ik zou gaan begeleiden gisteren met stille trom is vertrokken. Schijnt ineens een baan in Kampala te hebben gekregen, niemand iets verteld. Ach, ik zie wel wat dit te betekenen heeft, ik doe het rustig aan... HastaLaPasta, vrijdag in de Villa. A.

Kuifje has landed!

Kuifje has landed! Eindelijk! Ik heb er zo'n half jaar naar toe geleefd en nu is het zover. Sinds vrijdag ben ik in Oeganda. De ontvangst door de lokale VSO-staf was allerhartelijkst en geheel tegen alle vooroordelen in uitstekend georganiseerd. Meteen een sim-kaart voor de telefoon om te kunnen laten weten aan het thuisfront dat je veilig bent gearriveerd en wat geld voor de komende week. Vriendelijk volk ook, die Oegandezen. En relaxed. We- een internationale groep muzungu's (witten) van zo'n 17 Britten, Ieren, een Schot, een Amerikaanse en 5 Nederlanders - zitten in een comfortabel trainingsoord tussen Entebbe (vliegveld) en de hoofdstad Kampala. Gisteren bezoekje gebracht aan Kampala, typische overvolle derde wereld-stad, waarvan ik blij ben dat ik er, zoals het overgrote deel van de groep wel, niet het komende jaar hoef te zitten.Ik ga naar het Westen, Fort Portal, waarvan ook iedereen hier zegt dat het heerlijk toeven is. Dat gaan we merken, vrijdag mag ik naar m'n thuis voor het komende jaar, samen met nog twee van de groep, Amerikaanse Celia en Britse Hannah. Intussen is het trainingen volgen in security, child protection (belangrijk hier!), cultuur, taal en meer van dat al. En verder eten, beetje luieren (want vermoeiend die trainingen), pingpongen en aan de bar hangen. Die bar is een lokale garage vlakbij, waar de eigenaar wat stoelen en tafels buiten zet en lauw/koud bier serveert. Good enough for me! Veel van wat je verteld wordt is bekend, zeker als je aardig wat reiservaring in Afrika hebt, maar toch is het belangrijk. De traningen zijn vermoeiend omdat je in korte tijd veel info te verstouwen krijgt. En het is behoorlijk warm hier, schat zo'n 25-30 graden met af en toe - 's ochtends vooral een flinke plensbui. Zal in Fort Portal wat koeler zijn, want ligt tegen de bergen aan. Tot later!

Kuifje naar Afrika

Kuifje in Afrika, vrienden. Nog niet helemaal, maar over een week zit ik aan de oevers van het Victoriameer voor een eerste week (of 2) in-country-training in Kampala. Dan zo snel mogelijk naar wat ik het komend jaar als mijn thuis mag beschouwen: Fort Portal in het westen van Oeganda, aan de voeten van de Rwenzori Mountains, midden tussen de prachtigste natuurparken van Afrika. En de neefjes en nichtjes van Bokito vlakbij.

Als meer, dan meer, tot gauw!