Joseph

(niet door kinderen laten lezen)
Joseph heette hij. Joseph Kasirye, 12 jaar. De verloren zoon, alleen deze Joseph keerde nooit meer terug bij zijn familie, in dit geval de grootvader bij wie hij leefde. Eind oktober was hij ineens weg, niemand die wist waar hij was. Opeens verdwenen, zoals vaker kinderen hier zomaar verdwijnen om nooit meer terug te keren. Officieel tientallen per jaar, maar waarschijnlijk zijn het er veel meer.

Joseph blijkt ritueel geofferd, waarschijnlijk in opdracht van een rijke zakenman uit Kampala. Hij is gedood door zijn buren die een paar miljoen Shillings dachten te krijgen van de zakenman, in ruil voor het hoofd en de genitaliën van de jongen. Een offer voor een nieuwbouwproject van de zakenman. Zo'n offer brengt geluk, is de hardnekkige overtuiging van veel Afrikanen.
Niet alleen de achterlijke, niet opgeleide Afrikanen in de buitengebieden geloven in dit soort witchcraft of hekserij. Nee, deze witchdoctors of toverdokters - soms ook wel herbalists of kruidenmengers genoemd, hebben hoogopgeleide, rijke en machtige mensen in hun klantenkring. Hoewel iedereen weet wie het zijn en dat ze zich inlaten met allerlei duistere en illegale praktijken, worden ze niet aangepakt door de politie, justitie of overheid. Tenzij het echt niet anders kan en het onthoofde lichaam van een 12-jarig jongetje wordt gevonden. Maar zelfs dan moeten we afwachten wat er gebeurt. Een columniste verwonderde zich laatst in de Daily Monitor over de grijns op het smoel van de zakenman toen hij door de hoogste politiebaas aan de pers werd getoond. Weet deze man al dat hij toch niet zal worden veroordeeld? Ik kan het me bijna niet voorstellen, zelfs niet in dit land waar de voorbeelden van klassenjustitie talloos zijn. De bewijzen tegen de zakenman stapelen zich op. Het gearresteerde echtpaar, de witchdoctors die de jongen hebben vermoord, hebben alles opgebiecht en hem als hoofdverantwoordelijke aangewezen. Ze hadden maar een paar honderd duizend Shillings gekregen in plaats van de beloofde twee miljoen.

Door dit verhaal zijn er meer zaken naar boven gekomen. Een 8-jarig meisje dat volgens een getuige levend in een bouwput is gegooid, waarna beton over haar heen is gestort. Een ontvoerd jongetje dat net op tijd aan zijn kidnappers weet te ontsnappen. En talloze verhalen van ouders van vermiste kinderen.
Dat het verhaal van Joseph al weken lang voorpaginanieuws is, is misschien een goed teken. Natuurlijk, het is ook een sensationeel verhaal waar de pers en de lezers van smullen. Maar los van die cynische observatie is het ook goed dát er over geschreven wordt en dat deze achterlijke en weerzinwekkende praktijken aan het licht komen. Dat er afstand van wordt genomen door opinieleiders uit alle lagen van de samenleving. En dat regeringsfunctionarissen ter verantwoording worden geroepen omdat ze wel met de mond belijden hoe verschrikkelijk dit is maar geen poot uitsteken om er echt iets aan te doen. Het is niet een uitsluitend Ugandees verschijnsel trouwens, in heel Afrika is dit een enorm probleem. In Ivoorkust verdwijnen nog veel meer kinderen, tientallen maandelijks, zeker vlak voor de verkiezingen, een geofferd kind brengt immers geluk en dat kan een politicus goed gebruiken. In Tanzania (en waarschijnlijk elders ook) worden albino's vermoord omdat hun lichaamsdelen bijzondere krachten zouden kunnen opwekken. En zo kunnen we nog wel even doorgaan.
Natuurlijk, ieder land heeft z'n cultuur en zijn tradities, daar moet je begrip voor hebben. Maar ergens is een grens. En die is in dit geval al ver overschreden, wat mij betreft. Geen ruimte voor politiek correcte nuances, aanpakken die handel!